xoves, 10 de maio de 2012

Os doces

A literatura tamén bota man dos deliciosos doces. Nós utilizamos dúas obras literarias como exemplo deste feito. Por un lado O pudding de Nadal de Agatha Christie e polo outro O hobbit de J.R.R. Tolkien. En O pudding de Nadal, no capítulo IV descríbese a cea de Nadal á que asiste monsieur Poirot, o famoso detective, e dinos "O momento supremo chegara. O pudding de Nadal foi levado ao comedor con toda a pompa. (...) Nunha bandexa de prata o pudding de Nadal repousaba en toda a súa gloria. Un pudding enorme, cunha ramiña de acivro prendida nel como unha bandeira triunfal e rodeado de gloriosas labaradas azuis e vermellas. Oíronse gritos de ledicia e pasmo. "E a escena continúa cos comensais saboreando cada anaquiño do pudding. Que delicia. Menos mal que mentres liamos na biblioteca este fragmento tiñamos diante para saborear outro pudding, aínda que non de Nadal, do que non quedou nin unha miguiña. Aquí vos deixo uns testemuños gráficos do momento con Paola lendo o fragmento seleccionado:
Esta é a mesa da exposición deste libro:
O outro libro era O hobbit de Tolkien. Para os que o lestes, sabedes que xa ao inicio, Bilbo Bolsón recibe unha inesperada visita de nada menos que de 13 ananos. Imaxinádesvos que empezan a petar na porta da vosa casa e empezan a chegar descoñecidos, métensevos na casa e pídenvos de comer? Pobre Bilbo Bolsón! Os ananos Dwalin, Balin, Kili, Fili, Dori, Nori, Ori, Oin, Gloin, Bifur, Bofur, Bombur e Thorin empezaron a pedir lle algo de comer e beber. Bilbo sérvelles te, cervexa e viño tinto con pasteis de sementes, bolos de manteiga, marmelada de frambuesa, torta de mazá, pasteis de carne e queixo, galletas... E aínda así, despois de semellante enchente, quedan a cear. Esgotáronlle as reservas de comida de Bilbo. Esta é a mesa na que está exposto o libro de O hobbit (xunto co de O señor dos aneis, do que falaremos outro día)
Na exposición puxemos carteis que falan da historia das sobremesas, sobre todo dos doces, con cousas tan curiosas como a orixe dos xeados (neve das montañas que se adozaba con mel) ou do chocolate; como se dicía que os doces ennegrecían os dentes, motivo polo que se deixaban para o final das comidas...

Ningún comentario:

Publicar un comentario