Biografía de Eric-Emmanuel Schmitt

O escritor Éric-Emmanuel Schmitt naceu en Lyon o 28 de marzo de 1960. Seus pais eran profesores de educación física, e el estudou filosofía na Escola Superior de París. Foi un adolescente rebelde con ocasionais ataques de violencia. Non obstante, segundo o propio autor, a filosofía levouno a aprender a ser el mesmo e a sentirse libre. Un día, súa nai levouno ao teatro, para ver unha representación de Cyrano de Bergerac . Tanto lle gustou que chegou a chorar de emoción, e deste xeito o teatro a partir dese momento foi a súa gran paixón. Desde ese intre púxose a escribir. El mesmo lembra aqueles días: «Aos dezaseis años comprendín, ou decidín, que eu sería escritor e compuxen, puxen en escena e representei as miñas primeiras obras no instituto». As súas obras de teatro proporcionáronlle axiña éxito. Obras como A noite dos Valognes representouse en numerosos países e O visitante obtivo un premio. En 1997 escribiu Variacións enigmáticas expresamente para actores como Alain Delon. Federico ou o bulevar do crime representouse asemade en Francia e Alemaña. Algúns outros títulos de teatro son: Milarepa, (1997), Hotel dos dous mundos (1999), Pequenos crimes conxugais (2003) Ademais, Eric-Emmanuel Schmitt escribiu tres obras en un só acto, polo xeral para causas humanitarias, como por exemplo, A escola do diaño, obra escrita para unha velada especial da organización Amnistía Internacional. Pero non só cultivou o teatro. En 2000, unha novela sobre la historia de Xesucristo, O evanxeo segundo Pilatos, foi un éxito de crítica e de vendas. Ao ano seguinte, publica outra novela sobre un personaxe histórico suxeito a debate, Hitler: en A parte do outro Adolf Hitler entra na Escola de Belas Artes de Viena. Outra obra de gran éxito é O señor Ibrahim e as flores do Corán, da que vendeu en 2004 máis de 250.000 exemplares en Francia e 300.000 en Alemaña. Outros títulos narrativos son: O fillo de Noé, A seita dos egoístas, Cando eu era unha obra de arte, Oscar e Mamie Rose. Tamén é un apaixonado da música, traducindo ao francés dúas obras de Mozart: As vodas de Fígaro e Don Giovanni. O cine é outra faceta que cultivou, como no filme Odette Toulemonde (2006), escribindo o guión e dirixíndoo, ou Cartas a Deus (2011) Recibiu varios premios, entre eles o Premio Nuit des Molières en 1994 por O visitante. O Gran Premio de Lectoras de Elle magazine por O evanxeo segundo Pilatos no 2000. Ao ano seguinte, no 2001, recibe o Gran Premio de Teatro da Academia francesa polo conxunto da súa obra.

Un campo de refuxiados

Estoutro vídeo amósanos como é un campo de refuxiados, podemos imaxinar a Kori saíndo de calquera desas casas, pasar correndo por aí na procura de Caramelo...

Palabras de Caramelo no instituto Cervantes

Este vídeo é un breve resumo da actuación de Gonzalo Moure e Cuentos de Sobremesa no Centro do Instituto Cervantes de Estocolmo no ano 2010. Prestade atención porque está moi ben.

Biografía de Gonzalo Moure

Gonzalo Moure Trenor naceu en Valencia no ano 1951.

Escribe desde 1989. El di no seu blog (http://www.gonzalomouretrenor.es/biografia/) que soñaba con ser escritor desde os 4 ou 5 anos; que súa nai escribía contos, sobre todo de bosques; que seu avó era poeta, e que na súa casa había tantos libros que apenas había sitio para máis cousas; que lle gustaba abrir os libros e respirar o seu aroma. Tamén di que a súa primeira novela, de espías, escribiuna durante unha enfermidade; e seguía escribindo aínda que “nada que merecese a pena” ata que súa nai o animou a facelo sobre o atardecer en Valencia… mellor lédelo no seu blog e entenderedes como se pode saborear unha tortilla de pataca nun texto sen que se faga mención a ela por ningunha parte.

Unha marabillosa frase súa é: “Lo importante de la literatura es lo que sugiere, no lo que dice.”

Con 14 anos gaña un concurso de redacción, e decátase que a escrita, ademais dunha vocación, pode ser unha forma de vida. Na época de estudante cultiva teatro, cine e relatos.

Traballou como xornalista entre os anos 1973 e 1989, fundamentalmente na radio, pero tamén na prensa especializada en música popular, televisión (como guionista) e publicidade. Con 38 anos decide deixar o seu traballo e pórse a escribir “en serio”.

Gañou moitos premios, entre eles: Premio el Barco de Vapor 1995 con Lili, Libertad;  o Premio da Crítica de Asturias con Yo, que maté de melancolía al pirata Francis Drake; Premio Gran Angular co libro El síndrome de Mozart; o III Premio de Literatura Infantil Ámbito Cultural con El bosque de hoja caduca; tamén foi finalista do Premio Nacional de Literatura con Maíto Panduro.

E ten moitísimos outros títulos, algún deles son:

Geranium

El alimento de los dioses

Nacho Chichones

Tomi en las nubes

Un loto en la nieve

El beso del Sáhara

Los caballos de mi tío

El oso que leía niños

El vencejo que quiso tocar el suelo

La rara amistad del tío Jonás

Los gigantes de la luna

Un libro vivo 

La Zancada del Deyar 

Soy un caballo

A Porta de Mayo

Cama y Cuento

El hombre que entraba por la ventana

Dá charlas en bibliotecas, clubs de lectura, colexios e institutos.

Intervén en congresos de Literatura Infantil e Xuvenil en España e no estranxeiro.

Primeira reunión deste curso

Ola camaradas de lectura:
Quedades convocados para o mércores día 16, durante o 2º recreo, na biblioteca do centro para poñer en marcha o club. Aos novos explicarémosvos como funciona e entregaremosvos o priemiro libro deste curso. Ata rpontiño.

Un novo curso

Ola hortensianos:
Xa estamos todos en marcha. O curso comezou e con el o club de lectura. Empezaremos no mes de outubro pero xa podedes anotarvos na biblioteca. Esperamos que continuedes os do curso pasado pero tamén desexamos ver caras novas.

Quedamos a comer!

Ola hortensianos:
Non vos esquezades de que mañá quedamos a comer no centro e despois... cine! Xa sabedes que imos ver o Diario vermello de Carlota. Esperamos pasalo ben, ou non?

Apolo y Dafne por Sandra García

Un monstruo amenazaba a un pueblo. La gente le pidió ayuda a los dioses y estos les enviaron a Apolo. El le venció con un arco y una flecha. Desde ese momento presumía de que era el mejor arquero. Un día en el bosque encontró a Eros. Apolo se burló de su arco y sus flechas. Eros enfadado lanzó una flecha de oro a Apolo y otra de plomo a Dafne. La de oro enamoraba y la de plomo provocaba rechazo. Apolo se enamoró de Dafne y esta le esquivaba. Un día durante una persecución por el bosque Dafne corría intentando escapar de Apolo. Llegaron al río donde vivía el padre de Dafne, a quien esta le pidió ayuda. El padre la convirtió en laurel para no soportar a Apolo. Desde ese momento, cuando alguien gana una competición le ponen una corona de laurel en la cabeza.

Resume feito por Sandra García López de 2º A

Anaquiño da película "O diario vermello de Carlota"

Para ir poñéndose en situación, deixámosvos un par de minutos da película baseada en O diario vermello de Carlota.

Entrevista Gemma Lienas

Esta entrevista concedeuna Gemma Lienas, vía twiter, aos compoñentes do club de Lectores Juvenil Contenedor de Océanos.

Gemma Lienas

Gemma Lienas naceu en Barcelona o 16 de xaneiro de 1951. é filla dun pequeno industrial catalán e dunha ama de casa francesa. Estudou no Liceo francés de Barcelona pero axiña vai a un colexio creado pola burguesía catalá como resistencia á ditadura franquista. Alí entra en contacto cos clásicos, co século de ouro castelán, a literatura francesa,... Pero non só le, tamén canta nunha coral e estuda pintura. Estuda Filosofía e Letras na universidade Autónoma de Barcelona. Comeza traballando como docente pero máis tarde pasará ao mundo editorial.
A súa primeira novela titulada Cul de sac ía dirixida ao público xuvenil e con ela acadou unha gran sona. Nesta época publica máis obras pero será con Así es la vida, Carlota coa que gañará a Mención de Honra do IBBY no ano 1990.
Despois de pasar cinco anos vivindo en Estrasburgo, regresou á súa cidade natal, onde se mergullou de cheo na vida de distintos grupos e entidades, moi especialmente os que traballan a prol da igualdade das mulleres.
É profesora da universidade de Barcelona e docente na casa Elizalde, e ademais colabora asiduamente na radio e na prensa escrita.
No ano 2008, o Consello de Mulleres do Municipio de Madrid outórgalle por toda a súa obra o I Premio "Participando creamos espacios de Igualdad". No 2010, o Departamento de Treball da Generalitat outórgalle a medalla Francesc Maciá al Treball polo seu papel na literatura catalá e pola súa loita feminista.
Da súa dedicación á literatura xurdiron interesantes achegas, entre as que destaca a serie de novelas protagonizadas por Carlota, unha adolescente espelida e interesante que se dedica a indagar naqueles ámbitos da vida que máis lle poden intrigar a unha persoa que comeza a andaina pola idade adulta. Con O diario violeta de Carlota logra a Mención de Honra da UNESCO no 2003.
Escribiu máis de cincuenta libros, entre outros:
Anoche soñé contigo
El final del juego (Premio Ramón Llull, 2003)
Billete de ida y vuelta (Premio Odissea, 1998)
Atrapada en el espejo

Os diarios de Carlota

Imos iniciar unha nova lectura de cara ao final de curso. Desta vez centrámonos nos diarios de Carlota da autora Gemma Lienas. Mercamos exemplares variados en cores e idiomas. Xa vos explicamos que cada cor trata unha temática distinta.

O diario vermello de Carlota achéganos as experiencias sexuais da rapaza, tratando temas como as relacións, o embarazo, os anticonceptivos, a homosexualidade, as enfermidades de transmisión sexual, etc. Realmente o libro vén sendo unha mestura de diario e novela, á vez que un manual para entender a sexualidade feminina. Dalgún xeito esta lectura complementa as clases de bioloxía e os obradoiros de educación sexual.

El diario amarillo de Carlota ten como tema principal a droga. Tal e como di a reseña da editorial Destino "Carlota escribe este novo diario a partir de testemuños que vai recollendo e das explicacións que recibe da súa contorna máis inmediata e, sobre todo, dun médico do seu club de fútbol preferido". Deste xeito "Carlota adéntrase no complexo mundo das drogas, convencida, coma sempre, de que só cando dispós de toda a información podes realmente dicidir".
O libro pretender responder a "unha serie de interrogantes: que tipos de drogas hai?, que efectos provoca cada unha?, que é a adicción?, e a síndrome de abstinencia?

El diario azul de Carlota trata sobre a violencia psíquica, física e sexual que sofren moitas mulleres, pero tamén afronta a vilencia escolar e infantil. Na reseña da editorial El Aleph dísenos que "Carlota decide tomarse unhas vacacións sentimentais e empezar un novo diario sobre a violencia de xénero. A partir de testemuños que vai recollendo e das confidencias de súa nai, súa avoa e súa tía Octavia, Carlota descobre que a idea do amor romántico é máis daniña para as rapazas e as mulleres que para os rapaces. Elas aínda cren que teñen que atopar o seu príncipe azul. Eles, en cambio, non lles dan tantas voltas á cabeza."

O diario violeta de Carlota fala da situación da muller no mundo actual, invitándonos a reflexionar, ás veces con humor, outras con rabia e impotencia, sobre o tema. A reseña da editorial Galaxia di que "un día Carlota recibe da súa avoa a encomenda de observar o mundo cunhas lentes de cor violeta, é dicir, dende unha óptica feminista e igualitaria. Axiña vai entender, e nós con ela, que hai moitísimas situacións do noso día a día que tomamos como normais cando, en realidade, son todo un exercicio de discriminación e inxustiza."




Ide elixindo o voso e pasade a recollelos pola biblio!!!

"O cabalo de Troia" por Ana Isabel García Vilela

 

Ulises abrindo as portas de Troia (ilustración de Manuel Marín) 

Os gregos e os troianos estaban sempre loitando porque os primeiros querían conquistar Troia. Un día a Ulises ocorréuselle un plan para conquistar a cidade e cando llo dixo aos demais todos estiveron de acordo con el. Primeiro os gregos, que estaban asediando Troia, fixeron como que marcharan para que os troianos pensasen que se renderan. Os troianos que non se fiaban e, para asegurarse da súa marcha, foron ata o campamentos do gregos e atopáronse alí cun gran cabalo de madeira. Os troianos consideraron que era unha ofrenda para a súa deusa polo que o levaron para dentro das murallas da cidade e fixeron unha festa que durou todo o día. Polo noite quedaron todos os troianos durmidos, pero o que non sabían era que Ulises e vinte gregos máis estaban agochados dentro do cabalo. Estes esperaron a que durmisen todos para saír e arrasar Troia, matando á maioría dos seus habitantes.

  Resumo feito por Ana Isabel García Vilela de 3º B

"Teseo y el laberinto de Creta" por Sheila Domínguez

  O Minotauro no labirinto (ilustración de Manuel Marín)

 Minos, el rey de Creta, tenía con hijas con su mujer Pasífae. Pero Minos quería un varón. Un día nació ese niño, pero era deforme.Tenía cabeza de toro y lo llamaron Minotauro, es dicir, "Toro de Minos". El rey llegó a la conclusión de que Pasífae lo había engañado. Ella reconoció que le entregó su amor a un toro blanco. Minos recordó la historia de su madre que también había entregado su amor a un toro blanco, que era el dios Zeus. Entonces le pidió a Dédalo que construyera un laberinto. Y así lo hizo. Encerró al Minotauro dentro. Cada año se entregarían nueve muchachos e nueve muchachas para que la bestia se alimentara. Pasaron nueve años y entre los muchachos había un príncipe muy guapo que se llamaba Teseo. Teseo se encontraba feliz aunque iba a morir. Era porque había conocido a su amor. Ariadna, la hija mayor de Minos, se encontraba en el puerto cuando llegó Teseo y se enamoró de él. Cuando se enteró de que iba a morir pidió ayuda a Dédalo. Dédalo le dijo lo que tenía que hacer y le dio un rollo de seda y una espada. Cuando Teseo estaba en la celda, llegó Ariadna y le entregó los dos objetos. En ese momento Teseo se dio cuenta de que Ariadna estaba enamorada de él. Teseo hizo lo que le dijo Ariadna. Ató el rollo de seda y lo fue desenrollando para poder salir del laberinto siguiendo el hilo. Mató al Minotauro clavándole la espada en el corazón. Saió del laberinto enrollando de nuevo el hilo de seda y se encontró con Ariadna. Se dieron el primer beso y se marcharon a Atenas.

  Resumo de Sheila Domínguez Caballero de 2ºA

"O desafío de Aracne" por Tania Chantrero

Aracne era unha moza que tecía moi ben. Un día dixo que tecía incluso mellor que a deusa Atenea. A deusa oíuna e iniciou unha competición que acabou gañando Aracne. Atenea anoxouse e transformouna nunha araña.

Resumo de Tania Chantrero de 3º C

Podedes ver este vídeo que corresponde ao primeiro programa da serie de TV da 2 de RTVE "Mitos y leyendas"

Mitos gregos

Ola hortensianos:
O seguinte libro de lectura vai ser Mitos gregos, recollidos por María Angelidou e ilustrados por Svetlin. O libro é da editorial Vicens Vivens, da colección Cucaina. Nel recóllense catorce dos mitos gregos máis famosos e atractivos.
Os gregos intentaban darlle sentido á vida por medio de lendas. Aquelas vellas historias falaban de deuses todopoderosos, heroes valentes e persoas que vivían abocadas á desgraza por culpa das súas debilidades.
Neste libro explícanse, entre outras cousas, o que pasou coa caixa de Pandora e co cabalo de Troia, por que o rei Midas convertía en ouro todo o que tocaba, quen foron Prometeo e o Minotauro, que lle sucedeu a Orfeo cando baixou aos infernos e por que Ícaro se empeñou en voar coma os paxaros cunhas febles ás de cana e cera.
Gozade da lectura!!!

Máis fábulas

Neste enlace que vos deixamos aquí podedes oír moitas máis fábulas, tamén en inglés. Animádevos a oílas nestoutro idioma e comprobade a vosa destreza lingüística.
http://albalearning.com/audiolibros/esopo/

A raposa e o can

Neste vídeo podedes escoitar a fábula "A raposa e o can".

O can con campaíña

Aquí podedes escoitar a lectura dunha das fábulas de Esopo: "O can con campaíña"

Biografía de Esopo

Pouco se pode dicir da biografía de Esopo, de feito hai distintas versións sobre o seu lugar de nacemento, a descrición da súa vida ou a época na que viviu (aínda que todos coinciden en que foi arredor do 600 a.C. Na época clásica a súa figura estivo rodeada de elementos lendarios e mesmo algún historiador chegou a dubidar da súa existencia. As súas fábulas utilizábanse como libros de texto nas escolas e Platón di que Sócrates sabía de memoria os seus apólogos. Foi asasinado en Delfos, tras unha acusación de roubo. A súa obra foi recompilada primeiro por Demetrio de Falero e despois por Fedro, Babrio, Jean de la Fontaine e Félix María Samaniego. As fábulas de Esopo pertencen á época arcaica, baséanse en relatos populares e algún considéranas unha sátira.
As fábulas de Esopo teñen a seguinte estrutura:
1º. Situación de partida: preséntase o conflito entre dúsa figuras xeralmente animais.
2º. Actuación dos personaxes: deciden libremente e por si mesmos entre as posibilidades da situación.
3º. Avaliación do comportamento elixido: éxito ou fracaso da elección, o que se evidencia no resultado final. Nas fábulas hai sempre unha ensinanza moral e nelas recóllense experiencias da vida cotiá.
Algunhas das fábulas máis coñecidas de Esopo son:
• A raposa e a cegoña
• O pastor mentireiro
• De gansos y grúas
• A aguia e o escaravello
• A aguia e la raposa
• O león e o rato
• O rato de campo e o rato de cidade
• O vello e a morte
• A cigarra e a formiga
• A lebre e a tartaruga
• A primavera e o inverno
• A raposa e as uvas

Nova lectura

Ola hortensianos: Este venres iniciaremos un novo libro; escollemos unha selección das fábulas de Esopo para ir lendo a modo. Son textos moi curtos, doados de ler e moi entretidos. Xa vos explicaremos na reunión como imos facer a lectura. Deica...

Lendo en libros dixitais

Ola, como vedes xa estamos facendo uso dos libros dixitais; son os membros do club de lectura os que estrearon e estamos lendo O can dos Baskerville de Arthur Conan Doyle nel. Están encantados coa era tecnolóxica!!!!

Biografía de Arthur Conan Doyle

Arthur Conan Doyle naceu o 22 de maio de 1859 en Edimburgo (Escocia). Seu pai, Charles, era un gran afeccionado ao debuxo, e padeceu un grave alcoholismo e profundas depresións. Súa nai chamábase Mary Foley e uns din que tiveron 9 fillos, outros que eran dez. Debido ao alcoholismo do pai a familia tivo que dispersarse pero reuníronse máis tarde nunha sórdida vivenda. Súa nai, vendo como o home gastaba os cartos en alcohol, alugou as habitacións da casa a hóspedes. En 1868, Conan Doyle, co apoio económico de seus tíos, acabou ingresando no Stonyhurst College e continuou a súa educación en Austria.
En 1876, comezou a carreira de medicina na Universidade de Edimburgo, onde coñeceu ao profesor que lle inspiraría a figura do seu famoso personaxe, Sherlock Holmes, o médico forense Joseph Bell; alí destacou nos deportes, especialmente rugby, golf e boxeo. A comezos de 1880 embarcou para exercer como cirurxián en substitución dun amigo seu, nun baleeiro que durante seis meses navegaría cara ao Ártico. Aos 22 años graduouse como médico. Mentres estudaba comezou a escribir historias curtas. A primeira que apareceu publicada foi The Mystery of the Sasassa Valley.
En 1882, un antigo compañeiro de clase, George Turnavine Budd, ofreceulle traballar con el en Plymouth, pero a súa relación con Budd foi difícil e rematou por establecerse pola súa conta en xuño de 1882, xa con 23 anos, en Portsmouth. Debido ao pouco éxito inicial, mentres non tiña pacientes, comezou de novo a escribir historias como The Mystery of Cloomber, a inacabada Narrative of John Smith e The Captain of the Pole-Star e J. Habakuk Jephson's Statement, ambas inspiradas nas expedicións mariñas realizadas por Doyle.Tamén xogou ao rugby profesionalmente. Foi, ademais, o primeiro porteiro na historia do equipo de fútbol da cidade. Así mesmo, xogaba ao golf e practicaba boxeo.
En 1885 casou con Louise Hawkins, máis coñecida como Touie, coa que tivo dous fillos: Mary Louise e Alleyne Kingsley. Máis tarde, despois de 20 anos de amor platónico cunha muller chamada Jean Leckie, Arthur e ela casaron e tiveron tres fillos máis: Jean Lena Annette, Denis Percy Stewart e Adrian Malcolm. A súa segunda muller morrería anos despois ca el.
En 1891 mudouse a Londres para exercer de oftalmólogo. Na súa biografía, aclarou que ningún paciente entrou na súa clínica. Polo tanto, isto deulle máis tempo para escribir. En novembro dese ano, escribiulle a súa nai que quería "matar a Sherlock Holmes, xa que estaba gastando a súa mente", ao que súa nai lle respondeu: "a xente non o vai tomar de boa maneira". Entón, desta forma, decidiu dedicarlle máis tempo a cousas máis "importantes", como as súas novelas históricas. En 1900, escribiu o seu libro máis longo, A guerra dos Bóers. Ese mesmo ano, presentouse como candidato para a Unión Liberal; pero non foi elixido. Nomeárono Cabaleiro do Imperio Británico en 1902 outorgándolle o tratamento de Sir, logo de escribir un artigo xustificando a participación de Gran Bretaña na guerra dos Bóers.
Non recibiu ningún premio ao longo de toda a súa carreira. Ao estourar a Primeira Guerra Mundial en 1914, intenta alistarse, aos seus 55 anos, como simple soldado raso; rexéitano, pero axuda coa propaganda e co apoio de voluntarios civís desde Reino Unido. A morte dun dos seus fillos, Kingsley, por unha pneumonía que contraeu na guerra, fai que estreite vínculos cos círculos do Espiritismo, doutrina á que dedicou moito tempo e enerxías, publicando ademais History of spiritualism.
Morreu o 7 de xullo de 1930, con 71 anos, dun ataque ao corazón.

Algunhas das súas obras son:
• Estudio en escarlata (1887).
• O signo dos catro (1890).
• As aventuras de Sherlock Holmes (1891–92).
• As memorias de Sherlock Holmes (1892–93)
• O can dos Baskerville (1901–02).
• O Regreso de Sherlock Holmes (1903–04).
• O val do terror (1914–15).
• A súa última reverencia (1908–17).
• O Arquivo de Sherlock Holmes (1924–26).
• Aventuras do profesor Challenger.
• O mundo perdido (1912)
• A zona velenosa (1913)
• Cando a Terra lanzou alaridos (1928)
• A máquina desintegradora (1929)
• A terra da nébora (1926).

O can dos Baskerville

Ola a todos e todas: Inicamos este segundo trimestre lendo, como non! A elección foi libro O can dos Baskerville de Arthur Conan Doyle. As lecturas xa van adiantadas e mesmo algún hortensiano xa rematou o libro. Será porque esta vez hai un atractivo maior á hora de ler? Veredes, o noso IES mercou dez lectores de libros dixitais e decidimos que os ían estrear os membros do noso club de lectura. Pronto colgaremos unha imaxe de todos eles con cadanseu aparello. A cámara de fotos está en reparación pero este venres xa a teremos con nós.

Vendo Conto de Nadal

Ola a tod@s: Feliz aninovo hortensianos! Por fin podemos ver as imaxes do visionado da película de Conto de Nadal. Quen ben o pasamos! Unha gran película.