De novo Manuel Marín nos amosa a imaxe deste amargo episodio do libro. Deixámosvos nós agora o impresionante fragmento da novela. Resulta especialmente repulsivo o que nel se relata, sobre todo o anaco no que a balea aparece totalmente humanizada (“con todos os seus anos, o seu brazo amputado e os seus ollos cegos”) e condenada a unha morte irracional, sobre todo tendo en conta como remata este episodio (a balea afunde sen remedio, sen poder sacarlle a esperma cobizada. Unha morte inútil, tráxica…). Reflexionade sobre a lectura e dicide se non resulta repulsiva, desacougante... Melville era un bo mestre da descrición, demasiado bo cando pode chegar a revolvernos o estómago e poñernos os pelos de punta.
“Como as lanchas a rodeaban xa desde moi preto, podíase ver claramente toda a súa parte superior xunto con moita da que acostuma estar somerxida. Distinguíanse os ollos, ou, máis ben, o lugar onde debían estar. Como saen tumores estraños nos nós dos máis altivos carballos enfermos, saían entón do lugar que os ollos da balea ocuparan unhas protuberancias cegas, terriblemente magoantes. Pero non había mágoa ningunha. Con todos os seus anos, o seu brazo amputado e os seus ollos cegos, tiña que morrer, asasinada, para alumear as vodas e demais festexos do home e para alumear as igrexas solemnes. Envorcallándose sempre no seu sangue, acabou por deixar á vista na parte baixa do seu costado un tumor descolorido, un tumor como o tamaño dun azumbre.
-Bonito branco! –exclamou Flask-. Deixádeme que a pinche alí.
-Fóra! –gritou Starbuck-. De que serviría iso?
Mais o compasivo Starbuck non chegou a tempo. Ao contacto da lanza xurdiu un chorro purulento da ferida desapiadada, e aterrada por unha agonía insufrible, a balea, que lanzaba xa polo surtidor sangue puro, lanzouse cegamente sobre as embarcacións, anegando ás tripulacións nun diluvio de sangre, envorcando a de Flask e estragando as proas. Foi o seu postremo estertor. Estaba tan esgotada para entón pola perda de sangre, que se afastaba, desamparada, da lancha que acababa de naufragar; detívose despois, acorada, batendo as ás impotentes co toco, e, ao cabo, dando voltas e voltas como un mundo ao garete e mostrando a oculta brancura do seu ventre, quedou ríxida coma un pau e morreu. Foi impoñentemente queixoso aquel postremo surtidor, semellante ao dalgunha gran fonte cando o van cortando mans invisibles e a columna de auga baixa e baixa con gurgullos melancólicos e medio melancólicos."
Ningún comentario:
Publicar un comentario