luns, 20 de xuño de 2011

Produtos obtidos da industria baleeira

Aceite de balea: aceites para usos industriais, iluminación e alimentación.


Espermaceti: cosméticos, lapis labiais, lapis graxos.


Ámbar gris: Fixadores de perfumes, considerado como o máis valioso dos produtos da industria baleeira.

Glándulas endocrinas e fígado : produtos farmacéuticos, hormonas, vitamina A.


Carne: Representa ao 1.7% da carne consumida en Xapón.


Na imaxe de arriba vemos onde se ubicaría o espermaceti na cabeza da balea.


A outra imaxe amosa como é o ámbar gris.

Que países cazan baleas?


Canadá: levada a cabo por pequenas poboacións Inuit.
Estados Unidos: levada a cabo por diferentes comunidades indíxenas de Alaska.
Groenlandia: levada a cabo por pequenas poboacións Inuit.
Islandia: retomou a caza comercial desde 2008, cunha cota anual de 100 rorcuais alibrancos e 150 de rorcuais comúns.
Illas Feroe: arredor de 950 caldeiróns de aleta longa son cazados cada ano como parte da súa cultura, nunha actividade regulada polas autoridades locais, pero non pola CBI.
Indonesia: levada a cabo por pequenas comunidades das illas Lembata e Solor, como parte da súa cultura e crenzas relixiosas.
Xapón: produto da moratoria á cacería comercial e ás presións internacionais, Xapón desenvolveu a chamada cacería científica, catalogado por varios países e institucións como unha cacería comercial encuberta. Tamén existe a caza anual de delfíns en Taiji, na que centos de pequenos cetáceos son capturados para a industria do entretemento e algúns son destinados ao consumo humano.
Noruega: realiza cacería comercial do rorcual alibranco, con cotas anuais en torno ás 400 ou 500 capturas.
Rusia: antigamente Rusia tiña unha importante industria en torno á captura de orcas, que diminuíu significativamente a partir da década de 1970. Actualmente, na rexión de Chukotka realízase a caza de baleas grises, cunha cota anual de 140 animais, regulada pola CBI.
San Vicente e las Granadinas: levada a cabo polos nativos de San Vicente e as Granadinas na illa de Bequia. A CBI permite unha cota anual de 4 yubartas.

Breve historia da caza de baleas



A caza de baleas consiste na obtención de recursos a partir de cetáceos. Os primeiros rexistros desta actividade remóntanse polo menos ao 3.000 A.C.
Varias comunidades costeiras cazaron baleas varadas para a súa subsistencia. A caza industrial das baleas comezou no século XVII. A principios do século XX o uso da tecnoloxía e o aumento na demanda de recursos causaron o descenso nas poboacións de baleas. Na década de 1930, matáronse unha media de 50.000 baleas por ano.
En 1986 a Comisión Baleeira Internacional prohibiu a caza comercial, co fin de permitir que as poboacións de cetáceos puidesen recuperarse. Sen embargo, permíteselles a certas comunidades continuar coa cacería de subsistencia, como parte da súa cultura. Ademais, o artigo VIII da Convención que regulamenta a caza da balea permite a cacería con fins científicos.
A caza de baleas comeza en tempos prehistóricos. Nun inicio limitábase á captura de animais na costa. Ao pasar os séculos, a técnica de caza comezou a mellorar usando pequenas embarcacións en mar aberto para asustar aos cetáceos con ruído e levalos á costa. Esta forma de cacería era usada con especies pequenas, como baleas piloto, belugas, narvais e marsopas.
Na Idade Media desde as atalaias das vilas da costa do mar Cantábrico, os vixías daban a alarma cando as baleas, escapando das augas frías do mar do Norte se achegaban a estas costas. Entón preparábanse pinazas con 10 ou 15 remeiros e un arpoeiro que cravaba o arpón na cabeza do animal, comezando unha dura loita ata que o animal era vencido e se remolcaba ata a costa.
As técnicas modernas de caza de baleas desenvolvéronse no século XIX coa demanda do seu aceite, sobre todo en Europa e Rusia.
A guerra ruso-xaponesa, ocorrida entre o século XIX e o XX, tiña como motivo central o acceso aos recursos baleeiros do mar de Xapón (mar do Leste) e do Pacífico Norte. No século XX a poboación global de cetáceos descendeu drasticamente. Co fin de proporcionar unha adecuada conservación e así facer posible o desenvolvemento controlado da industria baleeira, en 1946 créase a Comisión Baleeira Internacional. No ano 1986 ditamínase unha moratoria que rematou coa cacería comercial de cetáceos, pero que permite a chamada cacería científica, ademais da cacería de subsidencia para certas comunidades nas que esta actividade forma parte da súa cultura.

Adaptación dun artigo da wikipedia