Ete libro non me gustou moito porque trataba de unha familia pobre que o protagonista e un neno que non ten nada e enriba a súa familia pégalle. Na actualidade hai moitos nenos que lle pasa isto.
Espero que o seguinte libro, sea mellor.
venres, 17 de decembro de 2010
opinión de Paula Padin 4ªA
O Libro da "miña planta de laranxa lima", este libro non me gustou nada, porque era moi triste, contaba a historia dun neno que vivía en Brasil, que era pobre e seguramente na actualidade hai moitos nenos asi, agora mesmo nesta mesma situación.
A min o que máis me chamou a atención foi cando o neno andaba co señor Arriovaldo a vender folletos de música, e gañando cartos para axudar a súa familia. Cando reuniu os cartos regaloulle un fermoso regalo a seu pai, e este emocionouse moito.
A min o que máis me chamou a atención foi cando o neno andaba co señor Arriovaldo a vender folletos de música, e gañando cartos para axudar a súa familia. Cando reuniu os cartos regaloulle un fermoso regalo a seu pai, e este emocionouse moito.
Opinión de Sergio Torres
Este libro ó princío non me parecía interesante poque non me enteraba moito. Despois comezei a lelo de novo e comezoume a gustar e empecei a lelo con interese. Creo que este libro fala tamen algo da realide da vida diaria,xa que moitos rapaces tampouco teñen regalos. Algo moi diferente ó que non nos pasa a nós...
Opinión de Rafa
Este libro o pricipio non mola nada pero despois o final esta interesante.o final acaba mal por que morre o amigo do protagonista.Este libro relata os nenos qu en navidades non reciben regalos porque son pobres.
Opinión de Carlos Gehrhardt
O libro da PLANTA DE LARANXA LIMA e o segundo libro que lemos este ano e gustoume e moito. A parte que máis me gustou foi toda a parte do final cando ZEZé se pon mal pola morte do seu Amigo o Portugués. Este libro axudome a entender a situación dos nenos dos barrios baixos de todo o mundo e sobre todo os de Brasil
xoves, 16 de decembro de 2010
Opinión de Manuel Paz
Eu creo que libros coma este fannos ver e comparar a nosa situación coa miseria que hai nos país. Deste libro temos que aprender que debemos valorar máis todo o que temos.
venres, 10 de decembro de 2010
Concurso de fotografía
Para ilustrar os textos que vos colgamos sobre o outono, convocamos este "concurso" de fotografía destinado aos membros de club de lectura. Trátase de sacar unha foto que se axeite ao texto. O próximo xoves nós mesmos escolleremos a foto gañadora e colgarémola xunto ao texto. Enfocade ben!
xoves, 9 de decembro de 2010
Opinión de Ana Isabel García Vilela de 2º A
O final é moi triste pero gustoume moito o libro, sobre todo a segunda parte.
mércores, 1 de decembro de 2010
O outono segundo Manuel Murguía
Agora é Manuel Murguía quen nos deixa a súa visión do outono; trátase dun fragmento da súa novela Dende o ceo (orixinariamente en castelán e aquí traducida por Francisco A. Vidal). Nesta obra, escrita cando Murguía aínda era un mozo, o protagonista principal vén sendo a iniciación ao amor; desenvólvese entre as rúas de Compostela, Padrón e as ribeiras do Ulla.
Velaquí a descrición:
X
Aquela estación que chega cos cánticos das vendimadoras; ¡aquela que aparece como unha doncela melancólica e que se cobra coa vestimenta dos máis fermosos ocasos; aquela que ten unha coroa que non é de flores, nin de cereais para a sega, senón das follas secas da vides; aquela estación é o outono!
Se eu fose poeta, ¡oh, doce estación!, tería para ti os meus máis fermosos cantos, como teño hoxe os meus suspiros máis tristes. Eu cantaríache coa voz do vento que zoa entre as árbores que esfolla ao seu paso, e o meu canto sería melancólico e doce como a harmonía das ondas que creban nas vertentes da praia.
Homero, o grande Homero, non te sentou na mesa dos deuses, e só tiveches un altar como as túas irmás as estacións.
Se eu vivise naqueles tempos en que Xúpiter enchía coa túa sombra o Capitolio, ergueríache un templo baixo o ceo da Campania; un templo onde tiveses adoracións e perfumes, como deusa da melancolía.
Os romanos non te coñeceron; cinxiron a túa fronte cos verdes sarmentos das vides; puxeron na túa destra a copa onde se espremera a uva dourada de Falermo, e nos teus labres fixeron aparecer o sorriso da bacante.
Ti es pura coma unha vestal e triste como a estrela vespertina; ¡ai!, eu erguereiche un altar sinxelo, aló naquel país que rodea o mar como unha doce amiga, naquel país onde amei como só aman os loucos e os poetas.
E cando o vento refrescante de setembro arrastre as follas secas polo estío; cando as viñas fosen desposuídas dos seus acios; cando a folla da rosa sexa levada pola corrente do río que pasa silandeiro baixo a súa fiestra; cando as primeiras chuvias caian sobre a terra como a beizón do Deus dos cristiáns; cando ela voltar ao meu lado, entón saudareite como a un hóspede querido, porque ela volve contigo; ela, pálida e fermosa coma ti, que semella o teu espírito e que ven envolta entre as nubes dos teus ocasos.
¡Ah! ¡Esquecíame! Non cando veña ela, senón cando veña a súa sombra; a súa lembranza vive sempre no meu corazón, e as túas brisas e as túas horas de silencio traen á miña memoria escenas pasadas, e murmuran ao meu oído palabras queridas, que son para min músicas docísimas e regaladas.
¡Outono, outono! ¿Volverá?...
Velaquí a descrición:
X
Aquela estación que chega cos cánticos das vendimadoras; ¡aquela que aparece como unha doncela melancólica e que se cobra coa vestimenta dos máis fermosos ocasos; aquela que ten unha coroa que non é de flores, nin de cereais para a sega, senón das follas secas da vides; aquela estación é o outono!
Se eu fose poeta, ¡oh, doce estación!, tería para ti os meus máis fermosos cantos, como teño hoxe os meus suspiros máis tristes. Eu cantaríache coa voz do vento que zoa entre as árbores que esfolla ao seu paso, e o meu canto sería melancólico e doce como a harmonía das ondas que creban nas vertentes da praia.
Homero, o grande Homero, non te sentou na mesa dos deuses, e só tiveches un altar como as túas irmás as estacións.
Se eu vivise naqueles tempos en que Xúpiter enchía coa túa sombra o Capitolio, ergueríache un templo baixo o ceo da Campania; un templo onde tiveses adoracións e perfumes, como deusa da melancolía.
Os romanos non te coñeceron; cinxiron a túa fronte cos verdes sarmentos das vides; puxeron na túa destra a copa onde se espremera a uva dourada de Falermo, e nos teus labres fixeron aparecer o sorriso da bacante.
Ti es pura coma unha vestal e triste como a estrela vespertina; ¡ai!, eu erguereiche un altar sinxelo, aló naquel país que rodea o mar como unha doce amiga, naquel país onde amei como só aman os loucos e os poetas.
E cando o vento refrescante de setembro arrastre as follas secas polo estío; cando as viñas fosen desposuídas dos seus acios; cando a folla da rosa sexa levada pola corrente do río que pasa silandeiro baixo a súa fiestra; cando as primeiras chuvias caian sobre a terra como a beizón do Deus dos cristiáns; cando ela voltar ao meu lado, entón saudareite como a un hóspede querido, porque ela volve contigo; ela, pálida e fermosa coma ti, que semella o teu espírito e que ven envolta entre as nubes dos teus ocasos.
¡Ah! ¡Esquecíame! Non cando veña ela, senón cando veña a súa sombra; a súa lembranza vive sempre no meu corazón, e as túas brisas e as túas horas de silencio traen á miña memoria escenas pasadas, e murmuran ao meu oído palabras queridas, que son para min músicas docísimas e regaladas.
¡Outono, outono! ¿Volverá?...
OUTONO
Xa sabemos que estamos máis ben cara ao final do outono, pero aínda estamos a tempo de redenlle homenaxe a esta estación. De momento deixámosvos co inicio do longuísimo poema do noso veciño Ramón Cabanillas "A traxedia das follas" que versa sobre este tema. Pertence ao seu libro Da terra asoballada.
Son os días de outono.
Son os días
en que caen desfeitas, sin arume,
as derradeiras rosas.
En bandadas,
sobre do mar, aléxanse, chilando,
cara ás terras do Sol, as anduriñas.
O chan escuro; brétemas nos vales.
De curuto en curuto, a tombos, rodan
as apromadas nubes da tromenta,
i os bruxos estorniños, enloitados,
raian nas néboas brancas, abafantes,
os misteriosos cirros dos conxuros
Vai alodado o río.
Leva arrastro
as táboas dun portelo apodrecido
e, coas ponlas ó aire, os ameneiros
arrincados a pé.
Como pantasmas
de antigos frades, en medosa noite,
da igrexa en terra no desfeito coro,
na beiramar, os altos pinos fungan
o responso da morte na campía.
¡Como se laia, cando cai a tarde,
campana da aldea!
¡Como chora
supricante, doída, polos tristes
que sobre as auguas loitan sin amparo
i os que antre sombra e neve van a tentas
ó través da montaña sin camiños!
Son os días de outono.
Son os días
en que caen desfeitas, sin arume,
as derradeiras rosas.
En bandadas,
sobre do mar, aléxanse, chilando,
cara ás terras do Sol, as anduriñas.
O chan escuro; brétemas nos vales.
De curuto en curuto, a tombos, rodan
as apromadas nubes da tromenta,
i os bruxos estorniños, enloitados,
raian nas néboas brancas, abafantes,
os misteriosos cirros dos conxuros
Vai alodado o río.
Leva arrastro
as táboas dun portelo apodrecido
e, coas ponlas ó aire, os ameneiros
arrincados a pé.
Como pantasmas
de antigos frades, en medosa noite,
da igrexa en terra no desfeito coro,
na beiramar, os altos pinos fungan
o responso da morte na campía.
¡Como se laia, cando cai a tarde,
campana da aldea!
¡Como chora
supricante, doída, polos tristes
que sobre as auguas loitan sin amparo
i os que antre sombra e neve van a tentas
ó través da montaña sin camiños!
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)