Unha versión do Conto de Nadal ben antiga. Que vos parece? Director: J. Searle Dawley Actores: Marc McDermott / Charles S. Ogle Produtor: J. Searle Dawley Compañía de produción: Edison Manufacturing Company

Ola hortensianos: Lémbrovos a todos que xa estamos lendo o Conto de Nadal de Charles Dickens, de feito algún xa rematou a lectura. Xa sabedes que este xoves, a 3ª e 4ª hora, veremos a película na biblioteca.

Foto da reunión de "O principiño"

Esta imaxe céntrase nunha das xuntanzas que fixemos para falar de O principiño, nela apreciamos a Sandra lendo, en francés!!!!, un fragmento do libro.

Citas de "O principiño"

Unha das actividades derivadas da lectura do libro O principiño era seleccionar algunhas citas que nos resultasen curiosas, divertidas, interesantes ou que simplemente nos chamasen a atención. De momento deixámosvos con estas:
 1. "Cando o misterio é demasiado impresionante, non se atreve un a desobedecer."
2. "Pero nós, que comprendemos a vida, burlámonos dos números."
3. "... é triste esquecerse dun amigo. Non todo o mundo gozou da sorte de ter un amigo."
4. "...Pero ninguén lle creu por culpa do seu vestido. As persoas maiores son así."
5. "Os nenos teñen que ser moi indulxentes coas persoas maiores."
6. "Debín xulgala polos seus actos e non polas súas palabras."
7. "Les grandes personnes sont décidément trés trés bizarres" (As persoas maiores son moi, moi raras) escollida por Sandra García.
8. "O esencial é invisible para os ollos". Escollida por Sheila Domínguez.

Relatos de terror: "Reencarnación despois da morte"

REENCARNACIÓN DESPOIS DA MORTE Por Mónica Pérez Martínez (2º B) Acostumado a durmir coa ventá aberta, e non facer caso ao que miña nai sempre lle dicía, agora, meu irmán maior colleu unha gripe. Os nosos medios non nos permiten tan sequera pagar os medicamentos, a atención dun médico, nin moito menos unha comidiña diaria. Eu xa me acostumara a comer pouco, porque da comida que chegaba á casa, eu comía pouco, ou, ás veces, ningunha. A medida que os días pasaban, meu irmán Amancio ía a peor. Xa non pode dicir unha frase sen tusir polo medio, e de toda a moqueira que tiña, usaba moitísimos panos cada día. - Non aguanto máis! –dixo miña nai-. Non podo ver así a Amancio máis tempo ou enfermarei eu tamén! - Mamá –dixen- por que non usas os cartos aforrados para a escola que deixou papá ao morrer? Colleu a miña idea, e de aí a uns días, o médico de Tui, catedrático no nonseiqué do nonseiquemáis, estaba na nosa chaboliña, en Maceda. Deixámolo a soas co meu irmán na súa habitación, toda chea de farrapos e panos, e agardamos. Estivemos esperando os dez minutos máis longos das nosas vidas, entón o médico saíu. - Que ten doutor? Que lle pasa ao meu Amanciño? –dixo a mamá. - Non o sei con claridade, pero se é unha pulmonía a Amancio quédalle pouco tempo de vida. A enfermidade está moi desenvolta, e o uso de medicamentos ou inxeccións no seu organismo sería inútil. Miña nai botou a chorar como nunca, e a patear e berrar tirada no chan como unha rapaciña. […] De alí a un pouco fomos a xunto de Amancio ver como estaba. Cando o vin, tirado na cama, débil e indiferente, escorregoume unha bágoa pola meixela da que non me molestei en secar o seu rastro. De súpeto, todo se volveu gris. Só puiden ver a meu irmán e a cinco encarapuchados, cinco ánimas que viñeron levalo. Entón volveuse todo negro. […] Abrín os ollos. Estaba tirado na cama coa miña nai ao meu carón, chorando e rezando. Púxenlle unha man na meixela e díxenlle: - Mamá… Entón decateime de que aquela non era a miña voz. Erguinme da cama e vin o meu corpo no chan e apoiado contra a parede do outro lado da habitación. Mirando cara a min…

Relatos de terror: "Eliovill"

ELIOVILL por Jacobo Dacosta Pérez 3º B Eliovill é un lugar normal, ou érao antes de que ocorresen cousas estrañas. Un día cando o alcalde, o señor Ramírez, foi visitar os seus máis íntimos amigos, houbo unha matanza na rúa da Esparanza. Un asasino coñecido como Raibos matou a moita xente inocente; en realidade era un dos mellores amigos do alcalde, pero non se sabía a súa auténtica identidade. O único sobrevivente foi Robert Guidmor; botáronlle a culpa, foi a xuízo e por moito que dixese que era inocente non o crían. Foi condenado á cadeira eléctrica. Antes da súa execución levárono a unha cela, para que un sacerdote lle dese a extrema unción; Guidmor era amigo do sacerdote, quen non podía crer que o seu amigo fose un asasino, estaba tan sorprendido que decidiu falar con Robert: - Robert, como puideches facelo? - Padre, non fun eu, dígollo de verdade, é certo que non fun un santo, nin a mellor persoa. Pero non son un asasino, por favor, créame! O sacerdote non lle creu, ao día seguinte foi a execución, el gritaba con toda a súa forza: - Non fun, non fun, foi o amigo do alcalde Ramírez!!!!!! Sentárono. De súpeto, Guidmor estaba morto. Os que o coñecían hoxe atopábanse nun manicomio. Aos dous días da súa morte empezaron uns sucesos estraños, un dos gardas que lle pegara cando estaba na cela atopábase no campo cando sentiu unha presenza, algo raro saíu da nada; ao día seguinte apareceu morto na cela de Robert. Ao quinto día oito policías corruptos que atacaran a súa familia apareceron degolados na cela xunto ás súas mulleres, tamén degoladas. O peor foi para o Raibos, ese espectro ou o que fose o torturador, cortoulle os dedos un a un, despois as mans, os pés, os brazos, as pernas e finalmente degolouno. Cando atoparon o cadáver, faltábanlle os ollos, o espectro coméraos. Desde ese día, Eliovill deixou de existir, os poucos aventurados, os poucos aventureiros que foron investigar á cidade desapareceron. A lenda di que cando o reloxo do concello soa ás doce da noite, á cidade invádea o espírito de Robert Guidmor. Seguramente vos preguntaredes por que sei isto se todos os habitantes que sobreviviron están nun manicomio. Direivos por que o sei: eu son Robert Guidmor.

Relatos de terror: "Dana"

Aquí vos deixamos os relatos gañadores do concurso deste ano. O primeiro deles é de Mónica Pérez Martínez titulado "Dana" e que logrou o 1º premio en lingua castelá. DANA Su nombre era Dana. Tenía el pelo negro y liso, completamente liso. Sus ojos eran dorados, casi amarillos. Sus labios no se distinguían de su piel, blanca como la cal, lo cual le daba un aspecto enfermizo. No hablaba mucho, mejor dicho, nada. Las personas que alguna vez la escucharon hablar afirman que su voz era fina y tenue, como un leve susurro fácilmente confundible con la brisa veraniega. Sobra decir que nunca se separaba de su muñeca a la que llamaba Die. Nadie sabía de dónde venía, dónde vivía ni a dónde iba. Sólo se sabía que cada día, al anochecer, nadie la veía. Era como si desapareciese, como si se la hubiera tragado la tierra. Yo sí la vi. Tenía entonces como cuatro o cinco años. La vi corriendo hacia el bosque de Middletown, descalza y con una túnica. Curiosamente, en aquel momento me pude fijar, escondido entre los matorrales, que no llevaba a Die encima. […] Aquel día vi a Dana más juguetona de lo normal. Teníamos entonces doce años y ella estaba en mi clase, a la que en muy pocas ocasiones acudía, y los días que lo hacía era obligada. Ese día, Dana se puso a jugar con Die mientras la tutora impartía la clase. Aquella muñeca era la única que escuchaba la voz de la niña. Dana le susurraba al oído y hacía como si ella le respondiese, llevando una rara conversación. - Dana… -dijo la maestra- ¿qué haces? De repente, Dana levantó la cabeza y miró a su profesora. Toda la clase dirigió su mirada hacia ella. Entonces, el aula entera se sumió en un profundo silencio que en seguida se rompió. - ¿No eres un poco mayor para jugar con muñecas? Tienes doce años –insistió-. Anda, tráemela. Dana negó con la cabeza. - Dana, dame tu muñeca… ¡Ya! La niña se mostró indiferente y temblorosa continuando su juego con Die. Mientras tanto, la profesora, cruzó la clase entera marcando cada paso con sus tacones. Al llegar junto al pupitre de Dana, la miró, y con un ágil y rápido movimiento, le arrancó la muñeca de las manos. En pocos segundos, la profesora estaba de vuelta en su mesa donde dejó a Die apoyada. Cuando se dispuso a retomar la explicación, Dana se levantó de su silla y se dirigió a la mesa de su tutora. Al intentar coger su muñeca, la maestra la elevó en el aire evitando que la tocase siquiera. - ¡No! –gritó Dana–. ¡A ella no le gusta que la cojan así! ¡Se va a enfadar! La clase entera se puso a reír a carcajadas, mientras yo contemplaba triste como la niña se puso a llorar diciendo que le devolviese la muñeca, mientras saltaba para lograr alcanzarla, pero no lo consiguió. […] Aquella tarde sentí la necesidad de ir a casa de la profesora. No sé por qué, pero noté que algo me decía que fuese. Aún había algo de claridad fuera cuando estaba yendo por aquellos caminos y pensando por qué iba allí. Cuando llegué a su casa me dispuse a llamar, aunque pronto me di cuenta de que la puerta de aquella casa estaba entreabierta. No sabía si tocar el timbre o no, pero al final entré sin llamar. Cuando estaba dentro, me giré para cerrar la puerta, y de paso, encender la luz, cuando me di cuenta de que oía una especie de goteo. Me giré y… asustado por lo que vi me eché a llorar. Allí estaba Dana, apuñalando reiteradas veces a la tutora. Tenía el cuchillo lleno de sangre. Un cuchillo de unos treinta centímetros con el filo liso. De repente se detuvo, miró y vino hacia mí. Entonces, soltó el cuchillo y con sus manos, secó las lágrimas de mis mejillas. Luego se agachó, cogió el cuchillo y yo, apoderado por el miedo, cerré los ojos. No quería presenciar el momento de mi muerte. La puñalada que me detendría el corazón. Esperé unos segundos, para mí una eternidad, pero la puñalada no llegaba, entonces me atreví a abrir un ojo. Con la sorpresa, abrí los dos, descubriendo que Dana estaba lamiendo la sangre de la punta del cuchillo. - ¡Vete! –dijo ella-. ¡Corre y no vuelvas ni te detengas! Die lo ha visto todo, incluso cómo tú mirabas… Entonces, me fijé en que, ciertamente, aquella maldita muñeca de porcelana tenía la cabeza girada hacia mí, mirándome con sus profundos ojos. Me eché a correr hacia mi casa. […] A la mañana siguiente, Dana se sentó a mi lado en el aula y cuando nos tocó la asignatura que impartía la tutora, entró por la puerta un profesor suplente indicando que la maestra había desaparecido en extrañas circunstancias. - Anoche… -me dijo Dana. – Anoche maté a mi muñeca…. Le corté la cabeza, porque me dijo que sabías demasiado, pero tú me caes bien. Nunca lo haría. Aún tengo el sabor de la sangre de Die en mi boca…

Vídeo dun fragmento de "O principiño"

Aquí vos deixamos un fragmento dunha película baseada no libro. Recoñecédelo? Relede o capítulo VIII e atoparedes este anaco.

Biografía de Saint-Exupéry

Antoine Marie Jean-Baptiste Roger de Saint-Exupéry foi un escritor e aviador francés que naceu en Lyon, o 29 de xuño de 1990. Orfo de pai desde moi neno, pasou xunto aos seus catro irmáns boa parte da infancia con súa nai e súa tía no castelo dos avós maternos en Saint-Maurice-de-Remens.

Sempre estivo obsesionado co mundo da aviación, de feito cumpriu o servizo militar nas Forzas Aéreas francesas. Era tal a súa paixón que chegou a pagar do seu peto as clases de voo.

Durante un accidente fractúrase o cranio e, obrigado pola familia e pola súa prometida, deixou a aviación dedicándose a traballos burocráticos e iniciándose no xornalismo. A partir de entón descobre unha nova paixón: a lectura. Empeza agora a escribir os seus primeiros contos e poemas.

Pero a aviacións seguían turrando por el e, tras romper o seu compromiso, fíxose piloto comercial. Foi un dos pioneiros dos voos postais internacionais.

O 30 de decembro  de 1935, Saint-Exupery xunto con Andre Prevot tiveron unha aterraxe forzosa no deserto do Sáhara , camiño de Saigón. Trataban de voar desde París a Saigón en menos tempo que calquera outro piloto, por un premio de 150.000 francos. Ambos sobreviviron á aterraxe pero sufriron os estragos da rápida deshidratación no deserto. Non sabían onde estaban e o único que tiñan para alimentarse eran uvas, dúas laranxas e unha pequena ración de viño. Ambos experimentaron alucinacións visuais e auditivas. O terceiro día estaban tan deshidratados que deixaron de transpirar. Finalmente, ao cuarto día, un beduíno en camelo descubriunos, salvándolles a vida. O relato Terra de homes (Terre des hommes), refírese a esta experiencia.

Despois duns dous anos en América do Norte, Saint-Exupéry regresou a Europa para voar coas Forzas francesas libres na 2ª Guerra Mundial.

Unha noite de xullo de 1944, despegou dunha base aérea en Córsega, e non regresou. Unha muller informou ter visto un accidente de avión polo mediodía do 1 de agosto. Un corpo sen identificar usando cores franceses foi atopado varios días despois ao sur de Marsella e enterrado en Carqueiranne en setembro.

Saint-Exupéry foi dado por desaparecido. Antes de despegar deixou escrito enriba da súa mesa de traballo: “Se me derriban non estrañarei nada. O comechón do futuro non me asusta e odio a súa virtude robótica. Eu nacín para xardineiro. Despídome, Antoine de Saint-Exupéry.”

En 1998, un pescador atopou, ao leste da illa de Riou, ao sur de Marsella, unha pulsera de prata co nome de Saint-Exupéry e da súa esposa. En 2000, un buzo encontrou un avión esnaquizado no fondo do mar fronte ás costas de Marsella, preto de onde se encontrou o brazalete. Os restos do avión foron recuperados en outubro de 2003. O 7 de abril de 2004 confírmase que o avión atopado era o del.

As súas primeiras obras, O aviador (1926), Correo do Sur (1929) e Voo nocturno (1931), seguen a liña da evocación romántica do feito de voar, incidindo no cumprimento do deber aínda a risco de perder a propia vida.

As obras seguintes, como Terra de homes (1939) e Piloto de guerra (1942), inciden na filosofía humanista, reflectindo vivencias persoais durante a Segunda Guerra Mundial.

O principiño (1943) é unha fábula infantil para adultos debido á súa lectura alegórica. Postumamente publicáronse os seus cadernos de notas reunidos baixo o título Cidadela (1948).

Outros títulos seus son: Carta a un refén (1944), Notas da xuventude (1953), Cadernos (1953), Cartas a súa nai (1955), Escritos de guerra (1982), Manon, a bailarina (2007), Cartas ao descoñecido (2008) e O meu querido Steven (2010).

Benvida ao curso 2012-13

Ola hortensianos!!!!!!!!!! Por fin estamos aquí. O club xa se reuniu: somos 15 membros de momento, pero sabemos que imos máis! Xa sabedes que empezamos coa lectura de O principiño de Antoine de Saint-Esxupéry. Imos lelo en galego, castelán e francés. De momento ninguén optou por facelo en inglés. Lembrade traer o próximo día a recompilación coas mellores frases do libro. Como premio polo "esforzo" faremos unha lectura en francés dun dos capítulos. Ata a semana.

Xuntanzas poéticas

As xuntanzas poéticas dos xoves van dando resultados e o cadáver exquisito que están facendo os rapaces parece tomar forma. O resultado é o seguinte:` Los árboles cantan las plantas bailan la primavera alegre. De amor feliz alegres amistades alegres gentes con su risa. Que se rían de la verdad, que se rían de la mentira. Entonces yo pensé que si tira mentiras así ojalá sola se quede la que a los demás desprecia que la juzgue la aurora porque ya es la hora. Non está nada mal, eh? Na imaxe vemos a algúns membros do club durante a última reunión, na que cadaquén foi indicando o seu poema favorito dos lidos. Luís, que aparece na imaxe, escolleu un poema de Xavier Santiago do seu libro Derrapa e cai que aparece na antoloxía poética Poetízate de Fran Alonso. Este é o poema que el escolleu: Unha moto que vira para a esquerda derrapa e cai / Unha moto que vira para a dereita derrapa e cai / Unha moto que segue de fronte derrapa e cai / Unha moto que frea derrapa e cai / Derrapa e cai é un sentimento xeneralizado / DERRAPA E CAI é un champú de brea / e máis po para emporcallar o pelo / Derrapa e cai é un filme de intriga e terror / no que o chico despois de salvar a chica ama-a para sempre / ou polo menos deica a segunda parte / DERRAPA E CAI é unha marca de tabaco / Derrapa e cai é o libro de memorias de Ángel Nieto / publicado por fascículos nunha revista do corazón / DERRAPA E CAI é un composto de óleo / para manter frescas as estradas.

Xincana dixestivo-literaria

Xa empezaron os distintos grupos do centro a facer a xincana polo instituto. Está relacionada coa actividade da comida na literatura: "Devora un libro... aliméntate de historias". Andan percorrendo o centro en busca de respostas de todo tipo. Hai preguntas literarias (títulos de libros, nomes de autores e personaxes,...), pictóricas (nome de pintores, cores que utilizan nos cadros,...), nutricionais (aportes calóricos,...), científicas (molécula de cianuro...), matemáticas (pesos e medidas...), xeográficas, alimentarias... e moitísimas máis que está mantendo entretido e pensando ao noso alumnado. Aquí vos deixamos unhas fotos da actividade. Na imaxe superior vemos como Maxi, Alfonso e Cristian buscan respostas no panteón da condesiña. Agora son Lidia, Sara e Iria as que o fan na mesa dedicada ao mar, mentres Óscar observa a escena apoiado na súa muleta. Yolanda, Saray e Cristina buscando respostas no almorzo de Los cinco se escapan. Foto xeral que ilustra moi ben a competitividade entre o alumnado, de feito, algún grupo agochou o libro de Laura Esquivel, Como auga para chocolate, debaixo do sombreiro mexicano. Se non atopades algo do que se vos pregunta, buscade ben, porque todas as preguntas teñen a solución enriba da mesa!!!

Charla de Carlos Negro

O xoves 21 de maio veu visitarnos o escritor Carlos Negro para falarlles ás mozas e mozos de 3º da ESO do seu libro Makinaria, o cal leron na clase e sobre o que traballaron. Foi moi emocionante oír de novo os poemas pero desta vez por boca do seu autor. Poucas veces contamos con este privilexio, moitos autores veñen e fálannos de como crearon a súa obra, ou falan da súa vida, pero neste caso Carlos recitounos poesía, a súa poesía tal e como a percibe. Pero non só iso, tamén nos concienciou, sobre todo ao alumnado, e dun xeito moi visual, do dramática que pode ser a velocidade. Makinaria é un libro dirixido a estes mozos e mozas que sente que todo lles sabe a pouco, que chocan coas xeracións anteriores, que ven o futuro moi escuro e buscan unha saída atolada á súa vida. Gustounos o libro e gustounos a charla, e para demostralo deixámosvos unhas imaxes. Como podedes ver, atendían con moito interese. Ademais os rapaces e rapazas tiveron que traballar sobre o libro, e debían escoller cadanseu poema e plasmalo plasticamente. A forma de facelo debían escollela eles e houbo maioritariamente cartolinas con imaxe e texto, pero tamén houbo quen fixo un fermoso power point (Iria Ásperez e María Castro) e un vídeo Paula Reiriz e Enma González). Intentaremos colgalos en breve. Aínda que esta charla estivo organizada polo Departamento de Lingua e Literatura Galega xunto con Normalización Lingüística, non hai que esquecer que boa parte do club de lectura estivo alí, pois hai bastante alumnado de 3º entre nós. E precisamente coincide coas lecturas de poesía deste trimestre.

Viven

O libro Viven. La tragedia de los Andes de Piers Paul Read conta a historia dos membros dun equipo de rugby que, tras un accidente aéreo, tiveron que sobrevivir nos Andes comendo carne humana, neste caso apreciamos a loita interna e o desexo de perdón divino polo que van comer.

As viaxes mariñas

Na nosa exposición erguemos unha mesa relacionada co mar, e que enlazaba con A illa do tesouro, a través dos libros Los tres viajes alredor del mundo de James Cook, Diario del viaje de un naturalista alrededor del mundo de Charles R. Darwin, Robinson Crusoe de Daniel Defoe e Moby Dick de Herman Melville para amosar a comida que se come noutras zonas ou por necesidade. Con Moby Dick aprendemos a comer e ver as propiedades da carne de balea e decatámonos que para certos pobos é como o porco para nós: aprovéitase todo, de feito a esta sección chamámoslle "O porquiño inuit". Darwin e Cook achegáronnos a outros alimentos menos apetecibles: carne de can (que segundo dicían os seus mariñeiros era saborosísima) e carne humana (como último recurso para evitar a morte). Costumes culinarios doutros pobos que resultan chocantes para nós. Robinson Crusoe alimentouse durante o seu illamento do mundo de ovos de tartaruga, importante fonte de proteínas.

Evidentemente, durante a lectura destes libros non levamos ningún destes manxares, pero case: Cook falábanos de como os seus mariñeiros e el mesmo gozaron co can asado; nós ese día tamén comemos can, canciños quentes: salchichiñas metidas en panciños que se esgotaron rapidamente. Que bos estaban! Darwin, igual ca Cook no seu libro, falaba de como os habitantes de Tierra de Fuego comían, nos momentos do máis cru inverno, ás vellas da tribo. Creremos isto? Ninguén estaba disposto a sacrificar a súa avoa, así que comemos cabeciñas, brazos, bocas, ósos,... de gominola. E mentres lemos Robinson Crusoe devoramos tamén ovos, pero non de tartaruga, senón de chocolate.

Son as cinco. Tomamos un té?

Este foi o título da sección das infusións: té e café. Aínda que tamén mencionamos o xenxibre cando lemos o libro de Moby Dick, pois nun determinado momento da viaxe, ofréceselle a un mariñeiro que estivo a piques de morrer unha infusión de xenxibre, o que provocou un ataque de rabia no pobre agonizante. Pero as infusións que relamente tiveron a súa proia mesa foron o café e o té. Para falar do café escollemos o libro de Julio Verne Cinco semanas en globo. No capítulo XII deste libro mentres están no globo dise: "- Comede señores -dixo Joe-, mentres eu, ao mesmo tempo que vos imito, vou preparar un café do que me falaredes despois de que o tomedes. - O feito é -repuxo o doutor- que Joe, amén de mil virtudes, ten un talento especialísimo para preparar esta bebida deliciosa, que compón cunha mestura de varias procedencias que nunca me quixo dar a coñecer. - Pois ben, meu amo, á altura en que nos atopamos, podo confiarlle a miña receita. Redúcese todo simplemente a mesturar partes iguais de moka e bourbon. Poucos instantes despois, tres fumeantes e aromáticas cuncas servían de punto final a un xantar substancioso e sazonado polo bo humor dos comensais, e despois cada cal volveu ao seu punto de observación". Como vedes na imaxe ademais dos sacos de café e as cuncas colocamos o globo (foi a sensación da exposición) no que ían os protagonistas do libro.

Tamén informamos sobre como entrou o café na nosa historia a través dos árabes e como estes tomaban o café machucado e mesturado con graxa, formando unhas bólas que ían comendo, e non en infusión como facemos nós hoxe en día. A outra infusión destacada foi, como non, o té. Para falar del escollemos o cómic Asterix en Bretaña de R. Goscinny e A. Uderzo. É un libro fantástico e ao longo del descubrimos como os bretóns paran a guerra para tomar... auga fervida! De non ser por Panoramíx e Asterix nunca lle terían botado esas herbiñas chamadas té á auga fervida. Un xeito divertido de achegarse a esta tradición. Para ampliar información colocamos carteis que falaban da orixe do té, de como chegou ás Illas Británicas e de aí ao resto de Europa.

Durante a lecturas dos fragmentos destes libros comemos o que mellor acompaña ao té ou a calquera outra infusión: pastas!!! con grande éxito por certo.

A importancia do almorzo

Outra das mesas da nosa exposición está dedicada ao almorzo. Para nós era moi importante salientar a importancia desta primeira comida do día entre o alumnado, debido a que é a que nos dá enerxía, favorece a nosa concentración e posibilita, deste xeito, un maior rendemento escolar. Para falar deste tema escollemos o libro Los cinco se escapan de Enid Blyton, concretamente o capítulo XVII "Un disgusto para Edgar", no que se pode ler: "Os rapaces durmiron ben aquela noite, e como Tim non gruñiu estiveron seguros de que nada particular ocorrera. Almorzaron magnificamente, con lingua de porco, pan con manteiga, melocotóns en conserva e cervexa. - Estase acabando a cervexa –dixo Xulián, contrariado-. É a mellor bebida que hai. - Este foi o mellor ágape que tiven na miña vida –dixo Ana-. Realmente o mellor. Na illa Kirrin comemos moi ben. Pregúntome se os Stick farán tan boas comidas coma nós." Na imaxe podedes ver como quedou a mesa do almorzo.

Na información adicional lembramos o importante que é esta primeira comida do día e deixamos claras as diferenzas entre o full english breakfast e o almorzo continental. Quedaron claras as diferenzas culturais en canto á comida: como se pode almorzar touciño entrefebrado, ovos fritidos, salchichas, xudías brancas,... Haberá que probalo un día!!!

Comemos maná?

Seguimos coa exposición "Devora un libro... aliméntate de historias" falando agora do maná, tal e como aparece no libro do Éxodo, capítulo 16 ("Os paspallás e o maná"), versículo 13: "Sucedeu, en efecto, que pola tarde subiron os paspallás e cubriron o campamento, e pola mañá había unha capa de orballo arredor do campo. Evaporada a capa de orballo, velaquí que había sobre a superficie do deserto unha cousa delgada a xeito de escamas, delgada como a xeada sobre a terra. Cando a viron os fillos de Israel, dixéronse uns os outros: “Que é? (man-hu’)”. Como non sabían o que era, Moisés díxolles: “É o pan que vos deu Jahveh para alimento. Esta é a orde que formulou Jahveh: Recollede del cada un segundo o seu propio apetito: un ‘ómer por cabeza, ao talle do número das vosas persoas; cada un recolleredes para a xente que haxa na vosa tenda”. Os israelitas fixérono así, e recolleron uns máis e outros menos. Despois medírono co ‘ómer, e nin andou sobrado quen recolleu moito, nin quen pouco recolleu padeceu escaseza. Cada un recollera segundo o seu apetito. Díxolles Moisés: “Ninguén deixe para a mañá seguinte!”. Mais non escoitaron a Moisés e algúns deixárono para o día seguinte, pero criou bichos e fedeu; e Moisés irritouse contra eles. Recollíano, pois, todas as mañás, cada un segundo o que comía, e cando quecía o sol, derretíase."

Na foto podedes apreciar a nosa Biblia enriba dun aparatoso atril, como manda a seriedade do tema, que está cuberto do noso particular maná: areas de sal Maldon. Na parede puxemos un cartel informativo sobre o que podería ser o maná e como aparece tamén noutros textos relixiosos. Durante a lectura deste fragmento tivemos que substituír o maná por simple pan.

Comidas fantásticas ou non?

No apartado das comidas fantásticas incluímos por un lado o pan élfico ou pan de lembas que aparece descrito no libro de O señor dos aneis de Tolkien no capítulo 8 "Adeus a Lorien"; nel dise: "(...) A comida consistía principalmente en galletas, preparadas cunha fariña que estaba un pouco torrada por fóra e que por dentro tiña unha cor de crema. Gimli tomou unha das galletas e mirouna con ollos dubidosos. -Cram -dixo a media voz mentres mordisqueaba unha punta crebadiza. A expresión do anano cambiou rapidamente e comeu todo o resto da galleta saboreándoa con delectación. -¡Basta, basta! -gritaron os elfos rindo-. Comeches suficiente para toda unha xornada. -Pensei que era só unha especie de cram, como os que preparan os Homes do Val para viaxar polo deserto -dixo o anano. -Así é, responderon os elfos-. Pero nós chamámolo lembas ou pan do camiño e é máis fortificante ca calquera comida preparada polos homes e é máis agradable có cram, desde calquera punto de vista. -Por certo -dixo Gimli-. En realidade é mellor cós biscoitos de mel dos Beórnidas e isto é un gran eloxio, pois non coñezo panadeiros mellores. Aínda que estes días non parecen estar interesados en darlles biscoitos aos viaxeiros. ¡Sodes anfitrións moi amables! -De calquera xeito, aconsellámosvos que coidades da comida -dixeron os elfos- comede pouco de cada vez e só cando sexa necesario. Pois dámosvos estas cousas para que vos sirvan cando falte todo o demais. As galletas conservaranse frescas moitos días, se as gardades enteiras e nas envolturas de follas en que as trouxemos. Unha soa chega para que un viaxeiro aguante en pé toda unha dura xornada, aínda que sexa un home alto de Minas Tirith." É dicir, o pan de lembas sería o que hoxe coñecemos como barriñas enerxéticas. Así que no lugar da exposición aclaramos este punto e explicamos o valor nutritivo que teñen estas barriñas. Por suposto o día da lectura comemos barriñas enerxéticas, mesmo de sabores: as de máis éxito foron as de chocolate e amorodos.

Os doces

A literatura tamén bota man dos deliciosos doces. Nós utilizamos dúas obras literarias como exemplo deste feito. Por un lado O pudding de Nadal de Agatha Christie e polo outro O hobbit de J.R.R. Tolkien. En O pudding de Nadal, no capítulo IV descríbese a cea de Nadal á que asiste monsieur Poirot, o famoso detective, e dinos "O momento supremo chegara. O pudding de Nadal foi levado ao comedor con toda a pompa. (...) Nunha bandexa de prata o pudding de Nadal repousaba en toda a súa gloria. Un pudding enorme, cunha ramiña de acivro prendida nel como unha bandeira triunfal e rodeado de gloriosas labaradas azuis e vermellas. Oíronse gritos de ledicia e pasmo. "E a escena continúa cos comensais saboreando cada anaquiño do pudding. Que delicia. Menos mal que mentres liamos na biblioteca este fragmento tiñamos diante para saborear outro pudding, aínda que non de Nadal, do que non quedou nin unha miguiña. Aquí vos deixo uns testemuños gráficos do momento con Paola lendo o fragmento seleccionado:

Esta é a mesa da exposición deste libro:

O outro libro era O hobbit de Tolkien. Para os que o lestes, sabedes que xa ao inicio, Bilbo Bolsón recibe unha inesperada visita de nada menos que de 13 ananos. Imaxinádesvos que empezan a petar na porta da vosa casa e empezan a chegar descoñecidos, métensevos na casa e pídenvos de comer? Pobre Bilbo Bolsón! Os ananos Dwalin, Balin, Kili, Fili, Dori, Nori, Ori, Oin, Gloin, Bifur, Bofur, Bombur e Thorin empezaron a pedir lle algo de comer e beber. Bilbo sérvelles te, cervexa e viño tinto con pasteis de sementes, bolos de manteiga, marmelada de frambuesa, torta de mazá, pasteis de carne e queixo, galletas... E aínda así, despois de semellante enchente, quedan a cear. Esgotáronlle as reservas de comida de Bilbo. Esta é a mesa na que está exposto o libro de O hobbit (xunto co de O señor dos aneis, do que falaremos outro día)

Na exposición puxemos carteis que falan da historia das sobremesas, sobre todo dos doces, con cousas tan curiosas como a orixe dos xeados (neve das montañas que se adozaba con mel) ou do chocolate; como se dicía que os doces ennegrecían os dentes, motivo polo que se deixaban para o final das comidas...

Reunión do 3º trimestre: poesía

O pasado xoves reunímonos de novo os hortensianos para repartir os libros deste trimestre, que imos dedicar á poesía. Cadaquén colleu o libro que máis lle gustou, e este xoves volveremos a vernos para recitar ese poema que nos chegou ao corazón. A variedade de libros de poesía é ampla, tanto en galego coma en castelán; entre outros levaron: Ventos de García Teijeiro, Poetízate , antoloxía seleccionada por Fran Alonso, Las cuatro estaciones , antoloxía poética da editorial Vicens Vives; Na fogueira dos versos de García Teijeiro e La rosa de los vientos, outra antoloxía seleccionada por Juan Ramón Torregrosa.

Froitas e verduras

Seguimos coa exposición "Aliméntate de historias... devora un libro"... na que tamén demos entrada ás froitas e verduras desde distintos libros. Un deles é La joven de la perla de Tracy Chevalier, que nos marabillou coas visión que a rapaza ten das cores a través das verduras que ela prepara para a comida. Este fragmento deunos pé para falar de Vermeer, do círculo cromático e da aparición da comida en todas as facetas humanas. Velaquí a foto da exposición, na que ademais do libro hai carteis que explican as propiedades de diversas froitas, o uso da cor na pintura e algún dato de Vermeer.

Ese día, como non, comemos froita durante a lectura, en concreto saborosísimas laranxas. Tamén fala da importancia da froita o libro A illa do tesouro de Robert Louis Stevenson, cando o rapaz se agocha no barril de mazás mentres os piratas artellan o seu plan para tomar o barco. Ese fragmento deunos pé a falar da importancia do consumo de froita fresca para evitar certas enfermidades como o escorbuto. Na exposición puxemos o seu barril, as mazás e debuxos ilustrativos do libro, ademais de carteis que explicaban a importancia do consumo de froita. Tamén ese día, durante a lectura, se comeu froita; que froita sería?

O relato da condesiña incluído no libro Cousas de Castelao ten como protagonista non á condesiña, senón ás cereixas. É un brevísimo e fermosísimo relato que nos conta a morte da condesiña enterrada nun panteón magnífico dentro dunha igrexa. A lenda popular fala de morte por amor; pero un día os ilustrados da vila abren o panteón e descobren, entre as roupas farrapentas, unha morea de caguñas de cereixa, sentenciando que a condesiña do que morreu foi dunha enchente de cereixas. Como di o relato... hai homes que non saben calar! Pero a nós deunos por pensar: pódese morrer dunha enchente de cereixas? Ninguén de nós fixo a proba, pero investigamos ata descubrir que na semente que hai dentro da caguña hai cianuro!!!, en moi pequena cantidade e que non dá para matar a ninguén. De todos xeitos coidado coas pebidas que son moi indixestas!!!

Esta é a nosa particular condesiña, con información sobre o cianuro e as pebidas. Como podedes ver, colocamos o libro de Castelao entre as súas mans, e a algún alumno custoulle un pouco arrincarllo da man para ler a historia. Por certo, o noso panteón está xusto na entrada do instituto, así que dá un pouco "aquel" atopalo así de fronte.

Reunión

Convócase aos membros do club de lectura a unha reunión mañá xoves no 2º recreo na biblioteca do centro. Esperámovos ver a todas e todos. Ata entón... lede!

E que se comerá por aí?

Continuamos coa nosa actividade sobre a comida na literatura, que demos en chamar: Aliméntate de historias... devora un libro. A sección de comida internacional subtitulámola: "E que se comerá por aí?". Neste caso a exposición centrouse en tres continentes: África, América e Asia. Como podedes ver na imaxe colocamos xuntas as tres mesas co mapa mundi de marco.

A comida africana quedou representada co libro Mas allá del mar de arena de Agnés Agboton, que nos conta a experiencia dunha muller de Benin que se traslada a vivir a Barcelona e quere explicarlles aos seus fillos a cultura de África e as súas vivencias. Neste libro fálase de comida, como non, e quedamos con dúas receitas que dá a autora: a dos cacahuetes torrados en area de praia e a do "Man n'sonu", unha salsa de verduras con cangrexo, gambas e peixe afumado... Ese día, durante a lectura xantamos cacahuetes que nos levaron a unha esquina de África.

Na mesa de África ofrecemeos información sobre o valor nutricional dos cacahuetes, do cuscús e da cerimonia do té no norte de África. De alí marchamos a Xapón con Hiromi Kawakami e o seu libro "El cielo es azul, la tierra blanca. Una historia de amor". E con el sentamos na barra dun bar para comer "atún con soia fermentada, raíz de loto salteada e chalota asada." Pero tamén bebemos "unha botella de sake", tomamos "un prato cun cachiño de balea e unha cunca onde só quedaban restos de algas". Na mesa de Xapón colocamos información abondosa sobre as algas e demos a coñecer as que temos en Galicia e como se van tamén introducindo na nosa cociña. E do ritual do té en Xapón. Que comemos durante a lectura do libro de Kawakami? Mandarinas... non nos atrevemos co sushi, foi unha pena!!!!

De Asía demos un chouto a América, en concreto marchamos a México con Laura Esquivel e a súa obra "Como auga para chocolate". Este libro serviunos como remate das lecturas, pois reservamos un capítulo para cada día. Por suposto cada día comemos algo relacionado con ese país: tortitas, guacamole, chourizo picante, nachos,... Na mesa de México explicamos cal era a base da súa comida e o seu valor nutricional. Algún día, como o tempo acompañaba, lemos e comemos fóra, no noso xardín.

Ola hortensianos

Ola a todos os hortensianos. Non andamos perdidos nin vagueando. Hai demasiado traballo e pouco tempo para achegarnos ao blog. Este trimeste ademais de ler o teatro, puxémonos a facer unha actividade demasiado ambiciosa, tanto que nin tempo nos queda. Titúlase "Aliméntate de historias... devora un libro" e reúne unha exposición na que se amosan momentos literarios baseados na comida e tamén unha lectura na biblioteca dos fragmentos escollidos.
Ao longo destes días iremos colgando fotos tanto das lecturas como das distintas exposicións que temos. Para ir abrindo boca: explicamos por que a condesiña de Castelao morre dunha enchente de cereixas e non de amor, como dicían por aí. Ou que alimentos ccuriosos aparecían en Alicia no país das marabillas, que a facían medrar ou minguar en cada caso. Deixámosvos unha foto da mesa coa exposición de Alicia



Por suposto lemos no recreo o fragmento exacto da aparición da galleta "Cómeme"... e tamén degustamos durante a lectura dunhas galletas, parecidas ás de Alicia pero sen efectos secundarios. Aí vos quedan unhas fotos da lectura feita por Andrea Méndez Santorum.

Reunión

Ola hortensianos:
Este xoves no 2º recreo convocámosvos a unha reunión no lugar de sempre: a biblioteca e ao pé da hortensia. Daremos instrucións para este 2º trimestre xa que imos cambiar as lecturas. Ata entón.