Agora é Manuel Murguía quen nos deixa a súa visión do outono; trátase dun fragmento da súa novela Dende o ceo (orixinariamente en castelán e aquí traducida por Francisco A. Vidal). Nesta obra, escrita cando Murguía aínda era un mozo, o protagonista principal vén sendo a iniciación ao amor; desenvólvese entre as rúas de Compostela, Padrón e as ribeiras do Ulla.
Velaquí a descrición:
X
Aquela estación que chega cos cánticos das vendimadoras; ¡aquela que aparece como unha doncela melancólica e que se cobra coa vestimenta dos máis fermosos ocasos; aquela que ten unha coroa que non é de flores, nin de cereais para a sega, senón das follas secas da vides; aquela estación é o outono!
Se eu fose poeta, ¡oh, doce estación!, tería para ti os meus máis fermosos cantos, como teño hoxe os meus suspiros máis tristes. Eu cantaríache coa voz do vento que zoa entre as árbores que esfolla ao seu paso, e o meu canto sería melancólico e doce como a harmonía das ondas que creban nas vertentes da praia.
Homero, o grande Homero, non te sentou na mesa dos deuses, e só tiveches un altar como as túas irmás as estacións.
Se eu vivise naqueles tempos en que Xúpiter enchía coa túa sombra o Capitolio, ergueríache un templo baixo o ceo da Campania; un templo onde tiveses adoracións e perfumes, como deusa da melancolía.
Os romanos non te coñeceron; cinxiron a túa fronte cos verdes sarmentos das vides; puxeron na túa destra a copa onde se espremera a uva dourada de Falermo, e nos teus labres fixeron aparecer o sorriso da bacante.
Ti es pura coma unha vestal e triste como a estrela vespertina; ¡ai!, eu erguereiche un altar sinxelo, aló naquel país que rodea o mar como unha doce amiga, naquel país onde amei como só aman os loucos e os poetas.
E cando o vento refrescante de setembro arrastre as follas secas polo estío; cando as viñas fosen desposuídas dos seus acios; cando a folla da rosa sexa levada pola corrente do río que pasa silandeiro baixo a súa fiestra; cando as primeiras chuvias caian sobre a terra como a beizón do Deus dos cristiáns; cando ela voltar ao meu lado, entón saudareite como a un hóspede querido, porque ela volve contigo; ela, pálida e fermosa coma ti, que semella o teu espírito e que ven envolta entre as nubes dos teus ocasos.
¡Ah! ¡Esquecíame! Non cando veña ela, senón cando veña a súa sombra; a súa lembranza vive sempre no meu corazón, e as túas brisas e as túas horas de silencio traen á miña memoria escenas pasadas, e murmuran ao meu oído palabras queridas, que son para min músicas docísimas e regaladas.
¡Outono, outono! ¿Volverá?...
Ningún comentario:
Publicar un comentario