mércores, 28 de novembro de 2012

Foto da reunión de "O principiño"

Esta imaxe céntrase nunha das xuntanzas que fixemos para falar de O principiño, nela apreciamos a Sandra lendo, en francés!!!!, un fragmento do libro.

xoves, 15 de novembro de 2012

Citas de "O principiño"

Unha das actividades derivadas da lectura do libro O principiño era seleccionar algunhas citas que nos resultasen curiosas, divertidas, interesantes ou que simplemente nos chamasen a atención. De momento deixámosvos con estas:
 1. "Cando o misterio é demasiado impresionante, non se atreve un a desobedecer."
2. "Pero nós, que comprendemos a vida, burlámonos dos números."
3. "... é triste esquecerse dun amigo. Non todo o mundo gozou da sorte de ter un amigo."
4. "...Pero ninguén lle creu por culpa do seu vestido. As persoas maiores son así."
5. "Os nenos teñen que ser moi indulxentes coas persoas maiores."
6. "Debín xulgala polos seus actos e non polas súas palabras."
7. "Les grandes personnes sont décidément trés trés bizarres" (As persoas maiores son moi, moi raras) escollida por Sandra García.
8. "O esencial é invisible para os ollos". Escollida por Sheila Domínguez.

mércores, 7 de novembro de 2012

Relatos de terror: "Reencarnación despois da morte"

REENCARNACIÓN DESPOIS DA MORTE Por Mónica Pérez Martínez (2º B) Acostumado a durmir coa ventá aberta, e non facer caso ao que miña nai sempre lle dicía, agora, meu irmán maior colleu unha gripe. Os nosos medios non nos permiten tan sequera pagar os medicamentos, a atención dun médico, nin moito menos unha comidiña diaria. Eu xa me acostumara a comer pouco, porque da comida que chegaba á casa, eu comía pouco, ou, ás veces, ningunha. A medida que os días pasaban, meu irmán Amancio ía a peor. Xa non pode dicir unha frase sen tusir polo medio, e de toda a moqueira que tiña, usaba moitísimos panos cada día. - Non aguanto máis! –dixo miña nai-. Non podo ver así a Amancio máis tempo ou enfermarei eu tamén! - Mamá –dixen- por que non usas os cartos aforrados para a escola que deixou papá ao morrer? Colleu a miña idea, e de aí a uns días, o médico de Tui, catedrático no nonseiqué do nonseiquemáis, estaba na nosa chaboliña, en Maceda. Deixámolo a soas co meu irmán na súa habitación, toda chea de farrapos e panos, e agardamos. Estivemos esperando os dez minutos máis longos das nosas vidas, entón o médico saíu. - Que ten doutor? Que lle pasa ao meu Amanciño? –dixo a mamá. - Non o sei con claridade, pero se é unha pulmonía a Amancio quédalle pouco tempo de vida. A enfermidade está moi desenvolta, e o uso de medicamentos ou inxeccións no seu organismo sería inútil. Miña nai botou a chorar como nunca, e a patear e berrar tirada no chan como unha rapaciña. […] De alí a un pouco fomos a xunto de Amancio ver como estaba. Cando o vin, tirado na cama, débil e indiferente, escorregoume unha bágoa pola meixela da que non me molestei en secar o seu rastro. De súpeto, todo se volveu gris. Só puiden ver a meu irmán e a cinco encarapuchados, cinco ánimas que viñeron levalo. Entón volveuse todo negro. […] Abrín os ollos. Estaba tirado na cama coa miña nai ao meu carón, chorando e rezando. Púxenlle unha man na meixela e díxenlle: - Mamá… Entón decateime de que aquela non era a miña voz. Erguinme da cama e vin o meu corpo no chan e apoiado contra a parede do outro lado da habitación. Mirando cara a min…

Relatos de terror: "Eliovill"

ELIOVILL por Jacobo Dacosta Pérez 3º B Eliovill é un lugar normal, ou érao antes de que ocorresen cousas estrañas. Un día cando o alcalde, o señor Ramírez, foi visitar os seus máis íntimos amigos, houbo unha matanza na rúa da Esparanza. Un asasino coñecido como Raibos matou a moita xente inocente; en realidade era un dos mellores amigos do alcalde, pero non se sabía a súa auténtica identidade. O único sobrevivente foi Robert Guidmor; botáronlle a culpa, foi a xuízo e por moito que dixese que era inocente non o crían. Foi condenado á cadeira eléctrica. Antes da súa execución levárono a unha cela, para que un sacerdote lle dese a extrema unción; Guidmor era amigo do sacerdote, quen non podía crer que o seu amigo fose un asasino, estaba tan sorprendido que decidiu falar con Robert: - Robert, como puideches facelo? - Padre, non fun eu, dígollo de verdade, é certo que non fun un santo, nin a mellor persoa. Pero non son un asasino, por favor, créame! O sacerdote non lle creu, ao día seguinte foi a execución, el gritaba con toda a súa forza: - Non fun, non fun, foi o amigo do alcalde Ramírez!!!!!! Sentárono. De súpeto, Guidmor estaba morto. Os que o coñecían hoxe atopábanse nun manicomio. Aos dous días da súa morte empezaron uns sucesos estraños, un dos gardas que lle pegara cando estaba na cela atopábase no campo cando sentiu unha presenza, algo raro saíu da nada; ao día seguinte apareceu morto na cela de Robert. Ao quinto día oito policías corruptos que atacaran a súa familia apareceron degolados na cela xunto ás súas mulleres, tamén degoladas. O peor foi para o Raibos, ese espectro ou o que fose o torturador, cortoulle os dedos un a un, despois as mans, os pés, os brazos, as pernas e finalmente degolouno. Cando atoparon o cadáver, faltábanlle os ollos, o espectro coméraos. Desde ese día, Eliovill deixou de existir, os poucos aventurados, os poucos aventureiros que foron investigar á cidade desapareceron. A lenda di que cando o reloxo do concello soa ás doce da noite, á cidade invádea o espírito de Robert Guidmor. Seguramente vos preguntaredes por que sei isto se todos os habitantes que sobreviviron están nun manicomio. Direivos por que o sei: eu son Robert Guidmor.

Relatos de terror: "Dana"

Aquí vos deixamos os relatos gañadores do concurso deste ano. O primeiro deles é de Mónica Pérez Martínez titulado "Dana" e que logrou o 1º premio en lingua castelá. DANA Su nombre era Dana. Tenía el pelo negro y liso, completamente liso. Sus ojos eran dorados, casi amarillos. Sus labios no se distinguían de su piel, blanca como la cal, lo cual le daba un aspecto enfermizo. No hablaba mucho, mejor dicho, nada. Las personas que alguna vez la escucharon hablar afirman que su voz era fina y tenue, como un leve susurro fácilmente confundible con la brisa veraniega. Sobra decir que nunca se separaba de su muñeca a la que llamaba Die. Nadie sabía de dónde venía, dónde vivía ni a dónde iba. Sólo se sabía que cada día, al anochecer, nadie la veía. Era como si desapareciese, como si se la hubiera tragado la tierra. Yo sí la vi. Tenía entonces como cuatro o cinco años. La vi corriendo hacia el bosque de Middletown, descalza y con una túnica. Curiosamente, en aquel momento me pude fijar, escondido entre los matorrales, que no llevaba a Die encima. […] Aquel día vi a Dana más juguetona de lo normal. Teníamos entonces doce años y ella estaba en mi clase, a la que en muy pocas ocasiones acudía, y los días que lo hacía era obligada. Ese día, Dana se puso a jugar con Die mientras la tutora impartía la clase. Aquella muñeca era la única que escuchaba la voz de la niña. Dana le susurraba al oído y hacía como si ella le respondiese, llevando una rara conversación. - Dana… -dijo la maestra- ¿qué haces? De repente, Dana levantó la cabeza y miró a su profesora. Toda la clase dirigió su mirada hacia ella. Entonces, el aula entera se sumió en un profundo silencio que en seguida se rompió. - ¿No eres un poco mayor para jugar con muñecas? Tienes doce años –insistió-. Anda, tráemela. Dana negó con la cabeza. - Dana, dame tu muñeca… ¡Ya! La niña se mostró indiferente y temblorosa continuando su juego con Die. Mientras tanto, la profesora, cruzó la clase entera marcando cada paso con sus tacones. Al llegar junto al pupitre de Dana, la miró, y con un ágil y rápido movimiento, le arrancó la muñeca de las manos. En pocos segundos, la profesora estaba de vuelta en su mesa donde dejó a Die apoyada. Cuando se dispuso a retomar la explicación, Dana se levantó de su silla y se dirigió a la mesa de su tutora. Al intentar coger su muñeca, la maestra la elevó en el aire evitando que la tocase siquiera. - ¡No! –gritó Dana–. ¡A ella no le gusta que la cojan así! ¡Se va a enfadar! La clase entera se puso a reír a carcajadas, mientras yo contemplaba triste como la niña se puso a llorar diciendo que le devolviese la muñeca, mientras saltaba para lograr alcanzarla, pero no lo consiguió. […] Aquella tarde sentí la necesidad de ir a casa de la profesora. No sé por qué, pero noté que algo me decía que fuese. Aún había algo de claridad fuera cuando estaba yendo por aquellos caminos y pensando por qué iba allí. Cuando llegué a su casa me dispuse a llamar, aunque pronto me di cuenta de que la puerta de aquella casa estaba entreabierta. No sabía si tocar el timbre o no, pero al final entré sin llamar. Cuando estaba dentro, me giré para cerrar la puerta, y de paso, encender la luz, cuando me di cuenta de que oía una especie de goteo. Me giré y… asustado por lo que vi me eché a llorar. Allí estaba Dana, apuñalando reiteradas veces a la tutora. Tenía el cuchillo lleno de sangre. Un cuchillo de unos treinta centímetros con el filo liso. De repente se detuvo, miró y vino hacia mí. Entonces, soltó el cuchillo y con sus manos, secó las lágrimas de mis mejillas. Luego se agachó, cogió el cuchillo y yo, apoderado por el miedo, cerré los ojos. No quería presenciar el momento de mi muerte. La puñalada que me detendría el corazón. Esperé unos segundos, para mí una eternidad, pero la puñalada no llegaba, entonces me atreví a abrir un ojo. Con la sorpresa, abrí los dos, descubriendo que Dana estaba lamiendo la sangre de la punta del cuchillo. - ¡Vete! –dijo ella-. ¡Corre y no vuelvas ni te detengas! Die lo ha visto todo, incluso cómo tú mirabas… Entonces, me fijé en que, ciertamente, aquella maldita muñeca de porcelana tenía la cabeza girada hacia mí, mirándome con sus profundos ojos. Me eché a correr hacia mi casa. […] A la mañana siguiente, Dana se sentó a mi lado en el aula y cuando nos tocó la asignatura que impartía la tutora, entró por la puerta un profesor suplente indicando que la maestra había desaparecido en extrañas circunstancias. - Anoche… -me dijo Dana. – Anoche maté a mi muñeca…. Le corté la cabeza, porque me dijo que sabías demasiado, pero tú me caes bien. Nunca lo haría. Aún tengo el sabor de la sangre de Die en mi boca…